Joe Deville – Μηχανισμοί είσπραξης χρεών: Μια σκιαγράφηση των οικιακών τεχνολογιών του συναισθήματος |
Ενώ ιστορίες εκτεταμένων κατασχέσεων έχουν ίσως το πιο ανθεκτικό ζήτημα της κρίσης στα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου, ο Joe Deville φωτίζει κάποιες από τις πιο πεζές και καθημερινές πραγματικότητες του να ζει κανείς με δάνειο. Λόγω της κρίσης ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων και νοικοκυριών έχουν έρθει σε επαφή με ένα φάσμα τεχνικών που αποσκοπούν στην ανάκτηση του αναπτυσσόμενου όγκου οφειλομένου χρέους. Εν όψει των κάπως περιορισμένων κοινωνικο – τεχνικών μηχανισμών που έχει στη διάθεσή του ο πράκτορας που αναζητάει τον τρόπο να ισοφαρίσει το μη εξασφαλισμένο χρέος, ο Deville υποστηρίζει ότι ο συλλέκτης χρεών πρέπει να θέσει προκλήσεις που απευθύνονται στα συναισθήματά του εκπρόθεσμου οφειλέτη, λειτουργώντας σαν διασπαστικός υποκριτής του νοικοκυριού και να προσκολληθεί αναγκαστικά σε πεζές συνήθειες και πρακτικές ώστε να κατορθώσει να εισπράξει μέρος της εξόφλησης.
‘…όταν γυρίζεις, ω Θεέ μου, υπάρχει κανένα γράμμα για μένα, τίποτα λογαριασμοί; Έτσι, μερικές φορές όταν γυρίζω σπίτι η Τζένι μου λέει, μαμά αυτό είναι λογαριασμός; Ξέρετε, αρχίζουν ν’ ανησυχούν στην ηλικία τους, ξέρετε, μαμά, αυτό είναι λογαριασμός….κάθε φορά που έρχομαι είναι έτσι, ίσως διαισθάνονται ότι ανησυχώ για τους λογαριασμούς, γι’ αυτό λένε, αυτό είναι λογαριασμός; Είναι λογαριασμός;’
‘Μόλις έρθει πρέπει να το ανοίξω….τουλάχιστον να ξέρω τι υπάρχει εκεί, αρχίζω να προετοιμάζω το μυαλό μου ή οτιδήποτε προς αυτή την κατεύθυνση. Το πρώτο πράγμα, μόλις ανοίξω την πόρτα βλέπω αν υπάρχει γράμμα, το πρώτο πράγμα, πριν ακόμη βγάλω το παλτό μου, ανοίγω το γράμμα και βλέπω με τι έχει να κάνει. Αν είναι κάτι που πρέπει να με πανικοβάλει, πανικοβάλλομαι. Αν είναι κάτι που μπορώ να βάλω κατά μέρος….Αν είναι κάτι που πρέπει να κάνω ένα τηλεφώνημα, κάνω αμέσως το τηλεφώνημα’.
[1] – Αν η προσφορά του οφειλέτη για μερική αποπληρωμή δεν γίνει δεκτή, ο πιστωτής (ή ο πράκτοράς του) μπορεί να ζητήσει μία δικαστική απόφαση (County Court Judgement), όπου το δικαστήριο αποφασίζει για το μηνιαίο ποσό που οφείλει να πληρώνει στον πιστωτή ανάλογα με την οικονομική του κατάσταση. Μόνο σε περίπτωση που ο οφειλέτης αθετήσει αυτή τη συμφωνία, χωρίς να υπάρχει δικαιολογημένη αλλαγή των συνθηκών, μπορεί ο πιστωτής να ζητήσει από το δικαστήριο να ορίσει δικαστικό κλητήρα για να κατασχέσει μέρος της περουσιακής ιδιοκτησίας του οφειλέτη (πχ. το αυτοκίνητό του).
[2] – Χρησιμοποιώ τον όρο εισπράκτορας χρεών χωρίς να αναφέρομαι αποκλειστικά στις ειδικευμένες εταιρίες είσπαξης χρεών (DCAs), αλλά ευρύτερα σε όσους προσπαθούν να ανακτήσουν το χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί (που μπορεί να είναι ή να μην είναι ο αρχικός πιστωτής).
[3] – Credit Today, “The bear necessities,” Credit Today, Σεπτέμβριος 2008, 66.
[4] – Plimsoll, “Debt Collection Agencies Plimsoll Portfolio Analysis,” (Stockton- on- Tees: Plimsoll, 2009).
[5] – Ken Maynard, “What’s in store for debt buyers?,” Credit Management (2009): 21.
[6] – CCCS, “CCCS Statistical Yearbook 2008,” (Leeds: Consumer Credit Counselling Service, 2009), 16. Όπως σημειώνεται στην έκθεση, η τιμή του μέσου όρου ενδεχομένως διαστρεβλώνεται από την παρουσία ενός μικρού αριθμού περιπτώσεων όπου οφειλέτες χρωστούν χρήματα σε έναν ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό πιστωτών. Ακόμα, αυτός ο αριθμός δεν είναι αντιπροσωπευτικός του συνόλου των οφειλετών στη Μεγάλη Βρετανία, αφού σχετίζεται μόνο με αυτούς που μετέχουν στα προγράμματα CCCS Debt Management (από τα οποία συχνά αποκλείονται περιπτώσεις οφειλετών με χαμηλά εισοδήματα)
[7]- Βλ. για παράδειγμα: Paul Langley, “Uncertain subjects of financialization,” Cultural Critique 67-91 (2007); Paul Langley, “The making of investor subjects in Anglo-American pensions” Environment and Planning D: Space and Society 24 (2006); Paul Langley, “Securitising suburbia: the transformation of Anglo-American mortgage finance,” Competition & Change 10 (2006); Paul Langley, The everyday life of global finance: Saving and borrowing in America (Oxford: Oxford University Press, 2008); and Randy Martin, Financialisation of daily life (Philadelphia: Temple University Press, 2002).
[8]- Brian Massumi, Parables for the virtual: Movement, affect, sensation (Durham, NC and London: Duke University Press, 2002).
[9]- Το Ιβ είναι ψευδώνυμο. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της διδακτορικής μου έρευνας. Το 2008 έκανα 20 συνεντεύξεις με πρόσωπα που είχαν πρόσφατα αντιμετωπίσει υψηλά ανεξόφλητα χρέη και η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει μπορέσει ακόμα να τα αποπληρώσει. Ήρθα σε επαφή με αυτούς τους 20 συνομιλητές μου με τη βοήθεια δύο μη-κερδοσκοπικών συμβουλευτικών οργανώσεων στη Μεγάλη Βρετανία: την Consumer Credit Counselling Service και την Money Advice Trust (which runs National Debtline), όπως και από προσωπικές επαφές.
[10]- Michel Callon, “Introduction: the embeddedness of economic markets in economics,” στο The laws of the markets, επ. Michel Callon (Oxford: Blackwell, 1998); Michel Callon, Cecile Méadel, και Vololona Rabeharisoa, “The economy of qualities,” Economy and Society 31, νο. 2 (2002); και Michel Callon and Fabian Muniesa, “Peripheral vision: Economic markets as calculative collective devices,” Organization Studies 26, νο. 8 (2005).
[10]- Isabelle Stengers, “Whitehead’s account of the sixth day,” Configurations 2005, νο. 13 (2005): 42.
Αφιέρωμα: read also, αναπαραστάσεις της κρίσης
Ετικέτες: Joe Deville , κατοικία , οικονομική κρίση , χρέος