|
Αναζήτηση..
|
|
|
→ Αφιερώματα
Πολιτικές διαφάνειας σε αμφισβήτηση
Η πειρατεία ως ακτιβισμός
Wiki politics
Κοινωνική πρόνοια
Πόλεις σε αναταραχή
Κρίση δημόσιου χρέους
Ομότιμη ενέργεια
Αναπαραστάσεις της κρίσης
Σχεδιασμός υπηρεσιών
Μετανθρωπισμός
Φύλο και σύνορα
Διάλογοι ←
Συνεντεύξεις για τη κρίση
→ Δράσεις
Re-public στο
Η Kingsolver θεωρεί την ερώτηση για το αν, εν όψει της αυξανόμενης ύπαρξης χρεών, μπορεί να υπάρξει ένα κοινωνικό κίνημα στις ΗΠΑ παρόμοιο με το El Barzón, ένα κίνημα οφειλετών στο Μεξικό ιδιαίτερα ορατό κατά τη διάρκεια και ύστερα από τη νεοφιλελεύθερη οικονομική κρίση του 1994. Η σημασία του χρέους του Αμερικάνου καταναλωτή για την παγκόσμια οικονομία (με ισχυρό δυναμικό για οφειλέτες να το οργανώσουν, αν αναγνωριστεί αυτή η σπουδαιότητα) έγινε αισθητή στις ΗΠΑ λόγω της αυξανόμενης οικιακής παρακολούθησης και των συνδέσμων μεταξύ νεοφιλελεύθερης πολιτικής και νεοσυντηρητικής Χριστιανικής λογικής στην κυβερνητική διοίκηση. Από τότε που δημοσιεύτηκε αυτό το άρθρο για πρώτη φορά, οι ΗΠΑ βίωσαν – μαζί με πολλές άλλες χώρες – την πιστωτική κρίση που προβλέφθηκε σ’ αυτό το άρθρο.
διαβάστε περισσότερα…
Μέσα από την ανάγνωσή του νέου είδους παραγωγής των μέσων που ασχολείται με τα σπίτια και την παραγωγή οικιακών χώρων, η οποία προέκυψε από την κερδοσκοπική φούσκα στα ακίνητα που επηρέασε τόσες χώρες, ο William Davies υποστηρίζει, ο πληθωρισμός στις τιμές της ακίνητης περιουσίας οδήγησε παράλογα σε μια συλλογική αναστολή της ορθόδοξης οικονομικής λογικής. Οι αυξανόμενες ανταλλακτικές αξίες στην ιδιοκτησία είχαν την περίεργη επίδραση να μετατρέψουν την αξία χρήσης των κατοικιών σε εθνική εμμονή. Με την τρέχουσα κατάρρευση στη φούσκα των ακινήτων, η αγορά ακινήτων παρουσιάζεται ξανά σαν μια αγορά. Να έχει κανείς δικό του σπίτι είναι σα να είναι θύμα μοχθηρών μαθηματικών πιθανοτήτων, πιθανότητες που είχαν μυστηριωδώς θολώσει το τοπίο κατά την περίοδο της επέκτασης.
διαβάστε περισσότερα…
Ο Michael Sayeau θέτει σε αμφισβήτηση τους πρόσφατους διαλόγους στα μέσα των απλών πολιτών που ανακαλύπτουν τα οφέλη της προσωπικής λιτότητας κάτω από τη σκιά της οικονομικής κρίσης. Τραβώντας την προσοχή μας στο γεγονός ότι «λιτότητα» μέχρι πρόσφατα ήταν ο κωδικός για την υποτιθέμενη δομική αναγκαιότητα της πείνας του κυβερνητικού τομέα σε μια εποχή ανάπτυξης των κερδών και των επιστροφών φόρων, ο Sayeau θεωρεί πως αντί να υιοθετήσουμε τέτοιες φαντασιώσεις ασκητικής διαβίωσης, θα ήμασταν καλύτερα αν κάναμε έναν χρήσιμο επαναπροσδιορισμό των πολιτισμικών προτεραιοτήτων. Δεδομένου ότι ο καπιταλισμός είναι ταυτόχρονα κι ένας δυναμικός δημιουργός αγαθών προς κατανάλωση, και της φαύλης και κακής διανομής αυτών των αγαθών, μια πιθανή αρχή είναι η αναγνώριση του ότι η μιζέρια και η λιτότητα είναι αποτελέσματα του καπιταλισμού και όχι η λύση του.
διαβάστε περισσότερα…
Ο Steven Shaviro υποστηρίζει ότι μέρος της δυσκολίας μας ως προς το να βγάλουμε ένα συναφές νόημα από την κρίση, αντικατοπτρίζει τον τρόπο που τη βιώνουμε ως άτομα, την οικονομία της αγοράς σαν κάτι ξένο προς εμάς, πάνω στο οποίο δεν έχουμε εξουσία. Οι κύκλοι ανάπτυξης και πτώσης που είναι εγγενείς στον καπιταλισμό είναι καθοριστικοί στο να ενσταλάζουν την αίσθηση του μοιραίου στον κόσμο. Μια πιθανή πρόκληση σ’ αυτή τη μοιρολατρία είναι η επαναπολιτικοποίηση μιας από τις πιο πανταχού παρούσες διαστάσεις της οικονομίας: το χρήμα. Σχεδόν ολόκληρη η καπιταλιστική θεωρία υποθέτει «την ουδετερότητα του χρήματος», ενώ μάλλον πρέπει να το δούμε σαν ένα μέσο που εξαφανίζεται και χρειάζεται να το κατανοήσουμε, καθώς αυτή η κρίση έδειξε, ότι το χρήμα δεν είναι μια πιστή «απεικόνιση» υπάρχοντα πλούτου, αλλά περισσότερο κάτι που έχει τη δική του ενύπαρκτη πυκνότητα και βάρος.
διαβάστε περισσότερα…
Ενώ ιστορίες εκτεταμένων κατασχέσεων έχουν ίσως το πιο ανθεκτικό ζήτημα της κρίσης στα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου, ο Joe Deville φωτίζει κάποιες από τις πιο πεζές και καθημερινές πραγματικότητες του να ζει κανείς με δάνειο. Λόγω της κρίσης ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων και νοικοκυριών έχουν έρθει σε επαφή με ένα φάσμα τεχνικών που αποσκοπούν στην ανάκτηση του αναπτυσσόμενου όγκου οφειλομένου χρέους. Εν όψει των κάπως περιορισμένων κοινωνικο – τεχνικών μηχανισμών που έχει στη διάθεσή του ο πράκτορας που αναζητάει τον τρόπο να ισοφαρίσει το μη εξασφαλισμένο χρέος, ο Deville υποστηρίζει ότι ο συλλέκτης χρεών πρέπει να θέσει προκλήσεις που απευθύνονται στα συναισθήματά του εκπρόθεσμου οφειλέτη, λειτουργώντας σαν διασπαστικός υποκριτής του νοικοκυριού και να προσκολληθεί αναγκαστικά σε πεζές συνήθειες και πρακτικές ώστε να κατορθώσει να εισπράξει μέρος της εξόφλησης.
διαβάστε περισσότερα…
Οι συνεισφορές για τον ορισμό ενός συνόλου γνώσεων για το σχεδιασμό υπηρεσιών προέρχονται από δύο κυρίως κατευθύνσεις: η πρώτη εστιάζει σε πραγματικές περιπτώσεις, αναπτύσσοντας έργα που προωθούν την πρακτική του σχεδιασμού υπηρεσιών και καθιστούν το σχεδιασμό υπηρεσιών ορατό σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και σε δημόσιους φορείς (Cottam & Leadbeater, 2004; Parker & Heapy, 2006; Thackara, 2007). Η δεύτερη κατεύθυνση αφορά τον ορισμό ενός μεθοδολογικού πλαισίου για το σχεδιασμό υπηρεσιών. Το κύριο ζητούμενο σε αυτές τις μελέτες είναι η ανάπτυξη μεθοδολογικών εργαλείων γα την ανάλυση, το σχεδιασμό και την αναπαράσταση των υπηρεσιών. (Cottam & Leadbeater, 2004; Morelli, 2003, 2009; Sangiorgi, 2004)
διαβάστε περισσότερα…
Εργάζομαι για τη δημιουργία ενός προγράμματος σπουδών για σχεδιασμό υπηρεσιών στην Ινδία. Αυτό που ακολουθεί είναι μια αναστοχαστική αναφορά του σκεπτικού μου μέσω του ντιζάιν. Γράφω στο πρώτο πρόσωπο για να είμαι πιο κοντά στο πνεύμα της διαδικασίας σκέψης που οδήγησε στο συγκεκριμένο σχεδιασμό. Το κείμενο είναι σε τρία μέρη: Αναπτύσσω το υπόβαθρο μιλώντας για τον αναπτυξιακό λόγο στην πρακτική του σχεδιασμού, στη συνέχεια διαμορφώνω μία πρόταση για ένα πανεπιστημιακό πρόγραμμα σπουδών, και τελικά παρουσιάζω ένα σκαρίφημα ενός προγράμματος για σχεδιασμό υπηρεσιών σε τρία βήματα.
διαβάστε περισσότερα…
Το ντιζάιν έχει τη δυνατότητα να βελτιώσει τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε. Με βάση αυτό το σκεπτικό, το κείμενό μας υποστηρίζει ότι ο σχεδιασμός των εκπαιδευτικών υπηρεσιών μπορεί να βελτιώσει την εκπαιδευτική διαδικασία. Πιο συγκεκριμένα, περιγράφουμε τη μελέτη μας για τα φροντιστήρια και την ένταξη παιδιών με Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες. Καθώς τώρα βρισκόμαστε στην πρώτη φάση της σχεδιαστικής διαδικασίας, θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε κάποιες προδιαγραφές για το σχεδιασμό μιας τάξης φιλικής προς τη δυσλεξία.
διαβάστε περισσότερα…
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο κλάδος της Αρχιτεκτονικής έχει μια ιστορία προσφοράς του σχεδιασμού ως υπηρεσίας προς την κοινότητα. Ο πολιτικός ακτιβισμός της δεκαετίας του εξήντα βρήκε γόνιμο έδαφος στην αρχιτεκτονική, οδηγώντας το Αμερικανικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτόνων (American Institute of Architects) να καθιερώσει την Ομάδα Αστικής Σχεδιαστικής Βοήθειας (Urban Design Assistance Team) και την Ομάδα Αγροτικής Σχεδιαστικής Βοήθειας (Rural Design Assistance Team), προγράμματα που έστελναν επαγγελματίες να δουλέψουν εντατικά για να αναπτύξουν σχεδιαστικές προτάσεις για προγράμματα αναζωογόνησης της κοινότητας. Ορισμένες σχολές σχεδιασμού επίσης καθιέρωσαν προγράμματα προσέγγισης του ευρύτερου κοινού (outreach), για να παρέχουν αρχιτεκτονικές υπηρεσίες σε κοινότητες και οργανισμούς που βρίσκονται σε ανάγκη. Τέτοια προγράμματα συνήθως αφορούν συνολικά σχέδια διαχείρισης, αστική ανανέωση καθώς και προσαρμογή και επανάχρηση υπαρχόντων κτιρίων.
διαβάστε περισσότερα…
Θυμάμαι την ευφορία που πλημμύρισε την Ελλάδα όταν η Ολυμπιάδα του 2004 στέφθηκε με τα πολυαναμενόμενα συγχαρητήρια του Ζακ Ρογκ και άλλων «παγκόσμιων παικτών». Η αναγνώριση είναι πάντα δυνατή για τους Ολυμπιακούς «οικοδεσπότες», ανεξάρτητα πόσο περιθωριακή είναι η χώρα που κατοικούν. Αλλά ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, και άπαξ και βρεθεί στο προσκήνιο της πολιτικής δημοσιότητας, ο οικοδεσπότης γίνεται ευάλωτος σε γενικευμένη κριτική. Οι οργανωτές πρέπει να παίξουν τα χαρτιά τους σωστά για να πετύχουν: από τη δημόσια ασφάλεια, την ψυχαγωγία παγκόσμιων ακροατηρίων και αθλητών, τη σφυρηλάτηση έργων τέχνης με ομορφιά και εκπαιδευτική αξία, τη συλλογή χρυσών μεταλλίων, το όνειρο μετατρέπεται σιγά-σιγά σε έναν πολιτικό εφιάλτη. Από την έναρξή τους το 19ο αιώνα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες λειτούργησαν σαν μία πλατφόρμα στην οποία τα έθνη διατυπώνουν τη δική τους εκδοχή της μοντερνικότητας, παράγοντας παγκοσμίως αποδεκτές μάσκες και αναπαριστώντας τους δημόσιους Εαυτούς τους για εξωτερική και εσωτερική κατανάλωση.
διαβάστε περισσότερα…