ετικέτες


blogging claudia aradau creative commons facebook geert lovink michel bauwens olpc p2p trafficking Venanzio Arquilla web2.0 wikileaks wikipedia Γαλλία ΕΕ ΕΚΦ ΗΠΑ Λατινική Αμερική Μεγάλη Βρετανία ΟΗΕ ΠΚΦ Τουρκία ακτιβισμός ανθρωπισμός ανθρωπολογία ανθρώπινα δικαιώματα ανοικτές υποδομές ανοικτή πρόσβαση αραβικές εξεγέρσεις αριστερά αρχιτεκτονική ασφάλεια βασίλης κωστάκης βιοτεχνολογία δημιουργικότητα δημοκρατία δημόσια αγαθά δημόσιοι χώροι διανεμημένη-ενέργεια διαφάνεια εθνικισμός εκπαίδευση ελεύθερα δεδομένα ελεύθερο λογισμικό ελλάδα ενέργεια επισφάλεια εργασία ηθική θεωρία δικτύων θρησκεία θυματοποίηση ιταλία καθημερινή ζωή καινοτομία καπιταλισμός κλιματική αλλαγή κοινά αγαθά κοινωνία πολιτών κοινωνική δικαιοσύνη κοσμοπολιτισμός κρίση αντιπροσώπευσης λαϊκισμός λογισμικό λογοδοσία μετανάστες μετανθρωπισμός μη-γραμμικότητα μη πολίτες μουσική νέα μέσα νέλλη καμπούρη νεοφιλελευθερισμός ντιζάιν οικολογία οικονομικές στατιστικές οικονομική κρίση παγκοσμιότητα πειρατεία πνευματικά δικαιώματα πολιτισμικές διαφορές πρόνοια πόλεις σεξουαλική εργασία σοσιαλδημοκρατία σοσιαλισμός συλλογική νοημοσύνη συμμετοχική δημοκρατία συμμετοχική κουλτούρα συνεργατική γνώση σύνορα τέχνη ταχύτητα υπηκοότητα φιλελευθερισμός φύλο χαρτογράφηση χρέος χώρος ψηφιακά δικαιώματα

Re-public στο

Ned Rossiter – Ο χώρος σου είναι ο χρόνος μου, ή, τι πρόκειται να κάνει ο σκύλος που ελλοχεύει – ν’ αφήσει ένα σχόλιο;*


rossiter.gifΜπορεί να ξέρεις τον δεύτερο χώρο μου, ξέρεις όμως τον πρώτο; Μήπως δεν τον ξέρω ούτε εγώ; Αυτό τον καιρό που τα μέσα επικοινωνίας είναι παρόντα παντού, η επικράτεια της μη ηλεκτρονικής ύπαρξης ορίζεται όλο και πιο δύσκολα. Σήμερα είναι κατόρθωμα να μπορείς να αποσυνδεθείς. Ο ναρκισσισμός της google υπηρετεί τα περίεργα ευαίσθητα εγώ μας, ύστερα όμως από 50 σελίδες η έλξη έχει είτε φθαρεί, εξαντληθεί, είτε έχει γίνει ακατανόητη.



Όπως το σαλιάρικο σκυλί του Παβλόφ, επιστρέφουμε ένα μήνα αργότερα στον αλγοριθμικό καθρέφτη για να διαπιστώσουμε τι συνέβη στη ζωή μας. Ποιος ακούει, ποιος διαβάζει, ποιος παρακολουθεί, ποιος αξιολογεί, ποιος επιτίθεται; Ποιος γνωρίζει και ποιος νοιάζεται; Απλώς τάισε με δεδομένα.


Σε μια κοινωνία εκούσιας έκθεσης, η πρακτική έχει υπερβεί την παιδαγωγική. Η ταχύτητα αθετεί τη διάδοση. Και κάποιος άλλος βγάζει λεφτά από το ξόδεμα της ενέργειάς σου. Η επιτυχία απαιτεί μια νέα διαχείριση του χρόνου. Στην ανταγωνιστική οικονομία της προσοχής και των δημιουργικών δικτύων, η πολιτιστική παραγωγή γίνεται η τέχνη της αργοπορίας και της αντήχησης. Τα μηδέν σχόλια αντιστοιχούν στο νεκρό σύνδεσμο.


Συνεχίζοντας την παράδοση των κοινωνικών δικτύων, τo Facebook και το MySpace συλλέγουν φίλους. Ποιοι είναι όμως οι εχθροί σου; Τι σημαίνουν οι φίλοι για μια συνεργατική δομή; Τι γίνεται με την δημιουργική λογική της δομικής έντασης όταν το μόνο που έχεις είναι ατέλειωτη επιβεβαίωση; Πηγαίνεις ίσως σε μια διαδήλωση για το απτό ρίγος της αντιπαράθεσης, αλλά πού βρίσκεται, αλήθεια, ο εχθρός σου; Παρακολουθεί, τρεις μέρες μετά, την επανάληψη εκατό εγγραφών CCTV τις οποίες πλήρωσε ο φόρος εισοδήματός σου. Είναι η αυτό-ερωτική παρόρμηση της αντίθεσης. Το φανταστικό κυριαρχεί πάνω απ’ όλα. Και πληρώνεις γι’ αυτό.


Ποιος είναι ο ρόλος της κριτικής σ’ αυτό το περιβάλλον; Με την άνοδο της easyjet τάξης, κάποιοι προτείνουν η κριτική να χρησιμεύει για να εξαλείφει τη δυνατότητα θερμοκηπίων δημιουργικότητας.[1] Όπως οι πολιτικοί και οι σύμβουλοι, οι κριτικοί συμβάλλουν στην πρόστυχη γοητεία των αναδυόμενων ‘δημιουργικών πόλεων’. Το Βερολίνο είναι ‘φτωχό αλλά σέξι’, υποστηρίζει ο δήμαρχος της πόλης. Τώρα που μπορεί να καυχηθεί ότι έρχεται πρώτο στον περιστρεφόμενο κατάλογο των τριών κριτηρίων της Φλόριντα-Ταλέντο, Τεχνολογία και Ανεκτικότητα- το Βερολίνο έχει εγγυημένη την ανάπτυξη μέσω της δημιουργικής οικονομίας του.[2] Ποιο είναι το μήνυμα; Μείνε Φτωχός και Πήγαινε Ανατολικά για να Γίνεις Γρήγορα Πλούσιος.


Και τι συμβαίνει τότε; Καλωσόρισες στην Έρημο της μη αγγλικής Πραγματικότητας. Τα δίκτυα σου αναπτύσσονται μέσα στο γκέττο της ευρω-αμερικανικής εξόδου. Αυτό-επιβεβαίωση, αλλά με μια διαφορά. Όλα πάνε γρήγορα, η σκόνη κολλάει, τα πνεμόνια καταρρέουν, αλλά η αξία προστίθεται με άυλους τρόπους. Όλοι περιμένουν το κάλεσμα του επαναπατρισμού. Είναι ένα στοίχημα ενάντια στο χρόνο, και οι ενημερωμένοι απόφοιτοι της θεσμοποιημένης δημιουργικότητας πληθαίνουν γρήγορα. Είναι σαν την οικονομία της εξέλιξης, πάλι απ’ την αρχή.


Τα τηλεοπτικά σόου ακινήτων κραυγάζουν το τροπάριο ‘Τοποθεσία, Τοποθεσία, Τοποθεσία’. Συντονίσου ή παράτα τα. Εάν δεν έχεις αρκετές οικονομίες, τότε κάνε μια υποθήκη για όλη σου τη ζωή. Απλώς θα σου στοιχίσει. Σοβαρά, όμως, πώς και πού τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε μια εποχή όπου οι επιστροφές ολοένα λιγοστεύουν; Ξέρουμε πως κάθε πράξη κατανάλωσης ισοδυναμεί με οικολογική καταστροφή. Είναι η Αργή Κίνηση η μόνη απάντηση; Ακόμη κι αυτό έχει υποπέσει στην εξάρτηση της φιλότιμης κατανάλωσης των Φωτισμένων Μεσαίων Τάξεων. Φέρτε πίσω τα κοινά (commons), μας λένε. Αυτό όμως θα έφερνε τον ιδιοκτησιακό έλεγχο από την πίσω πόρτα της λατρείας του φιλελευθερισμού. Η ελευθερία είναι καλή στο βαθμό που έχεις στην άκρη μια Δεύτερη Ζωή όπου εξασφαλίζεις το εισόδημά σου.


Γράφοντας στα τελευταία παραγωγικά του χρόνια- στο τέλος της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950- ο Καναδός θεωρητικός της πολιτικής οικονομίας και των επικοινωνιών Harold Innis διέκρινε μια ‘προκατάληψη επικοινωνίας’ διαμέσου των εποχών του πολιτισμού. Η νεωτεριστική διορατικότητά του ήταν ότι συνέδεσε την υλικότητα των μέσων επικοινωνίας με τον χρόνο και το χώρο. Εξετάζοντας τη σχέση ανάμεσα στη διάρκεια των αυτοκρατοριών στο χρόνο και την επέκτασή τους στο χώρο, ο Innis συμπέρανε, αρνητικά, ότι η ιστορία της ανθρώπινης ζωής δείχνει ότι ήταν πάντοτε ανισόρροπη. Τα ‘μονοπώλια της γνώσης’, υποστήριξε, διαμορφώνονται από τις ιδιότητες της τεχνολογίας που έχουν να κάνουν με το χώρο και το χρόνο.


Οι πλακέτες γραφής από άργιλο στην αρχαία Βαβυλωνία άντεξαν στο χρόνο, ενώ η εφεύρεση του πάπυρου από τους Αιγύπτιους έκανε δυνατή την εύκολη διάδοση στο χώρο. Η πτώση και των δυο αυτών αυτοκρατοριών ήταν αποτέλεσμα, υποστηρίζει, της προκατάληψης τους για την επικοινωνία. Χρόνος ή χώρος. Η κοσμική τεχνολογία του πάπυρου στην Αίγυπτο περιθωριοποίησε μια μοναρχία που ο έλεγχός της στο χρόνο επικεντρώθηκε στη χρήση της πέτρας και των ιερογλυφικών. Οι Ασσύριοι κατέλαβαν τη Βαβυλώνα λόγω των ανώτερων τεχνολογιών ταχύτητας: ο αναβολέας, το άρμα και οι πειραματισμοί στην εκτροφή αλόγων έκαναν δυνατή τη γρήγορη μεταφορά του ιππικού στο χώρο, κατακτώντας τη θρησκευτική διοίκηση της Βαβυλώνας. Χωρίς την κατάλληλη στρατιωτική εφεδρεία, η γραφειοκρατική μηχανή και η κυριαρχία μιας αλλουβιακής αυτοκρατορίας κατέρρεε.


Ποια διδάγματα μπορούμε να αντλήσουμε από την ιστορία της τεχνολογίας και του πολιτισμού; Στην αρχαιολογία του Innis είναι εμφανής η αναγνώριση της σχέσης μεταξύ μέσων επικοινωνίας, πολιτισμού και εχθρού. Ο εχθρός αποκαλύπτεται μέσω της προκατάληψης της επικοινωνίας. Πώς αναγνωρίζουμε όμως τον εχθρό στις τεχνολογίες των κοινωνικών δικτυώσεων που έχουν μόνο μια επιλογή: links με τους φίλους μας; Στις κοινωνικές δικτυακές ιστοσελίδες όπως το Facebook, ο εχθρός φορτώνεται στο χωροχρονικό συνεχές: απεικονίζεται συχνά αλλά δεν είναι ποτέ παρών. Οι φίλοι σου καθιστούν αδύνατον να αποφύγεις τους εχθρούς. Στην πραγματικότητα, μπορούν μόνο να είναι φίλοι σου. Ο εχθρός δεν είναι ποτέ ένας επισκέπτης μπλόγκερ. Μπορεί το ανώνυμο σχόλιο να καταγράψει τη φωνή του εχθρού ή τον φίλο που περνά ως εχθρός; Ποτέ δεν ξέρουμε. Τι είναι ένας εχθρός χωρίς πρόσωπο;


‘Δεν χάνω χρόνο περιφρονώντας τους ανθρώπους’, γράφει η Αμερικανίδα φιλόσοφος Martha Nussbaum στο ένθετο του Σαββατοκύριακου της Γκάρντιαν. ‘Ο θυμός είναι πολύ πιο εποικοδομητικός από την περιφρόνηση’.[3] Τα συναισθήματα είναι καλά στο μέτρο που μπορούν να γίνουν παραγωγικά. Η διαμαρτυρόμενη αποφασιστικότητα της παρόρμησης της Nussbaum παρουσιάζει ομοιότητες με το Facebook. Δεν υπάρχει τραγωδία. Δεν υπάρχει έκπληξη. Αυτές δεν είναι επιλογές. Τα όρια του Facebook αποκαλύπτονται μέσα από την αλληγορία της ειρωνείας. Ένας από τους ‘Πολύ Συντηρητικούς’ φίλους μου με ‘Σοβαρές’ θρησκευτικές απόψεις, που το πρόσωπό του στο Facebook μοιάζει σαφώς ψυχωτικό, γνωστοποιεί ένα αποτυχημένο ειδύλλιο που ποτέ δεν είχαμε. Αυτή η διπλή μορφή δημόσιας περιήγησης, ως συντηρητικού και γκέι, μέσα στο κλειστό κύκλωμα φίλων, μπορεί να λειτουργήσει ως ελάσσων αποδιοργανωτικός μηχανισμός. Δεν αποτελεί όμως περίπτωση συγκρουσιακής δομής. Αντίθετα, δείχνει προς την κατεύθυνση μιας ανομοιογενούς δικτυακής κοινωνικότητας γνώσης και συγκινησιακής εγγύτητας.


Τίποτα σημαντικό δεν διακυβεύεται. Η πιθανή διαμάχη εντάσσεται στον κώδικα ανεκτικότητας του Facebook. Οι τεχνικές δεν σου δίνουν άλλη επιλογή. Η λογική της ανεκτικότητας επαναβεβαιώνει μια ψύχραιμη, φιλελεύθερη κοσμοθεωρία. Ο Slavoj Zizek αποτελεί την υποδειγματική ενσάρκωση του Facebook. Η μη-ανεκτικότητα της ανεκτικότητας που διακηρύσσει είναι άλλη μια παραλλαγή της ειρωνικής αλληγορίας. Fightclub 2.0. Αυτή είναι η αιτία που οι απεχθείς ιστοσελίδες του μίσους είναι τόσο αναζωογονητικές: ο μη ειρωνικός τρόπος τους εκπέμπει αδιαλλαξία απ’ την αρχή.


Η ‘Ανεκτικότητα είναι Αυτοκτονία’, δηλώνει η W.A.R. – White Aryan Resistance (Αντίσταση Λευκών Αρίων).[4] Ωστόσο, από πολλές απόψεις, οι ιστοσελίδες μίσους δεν είναι τόσο διαφορετικές από τις αντίστοιχες φιλελεύθερες. Και στις δυο περιπτώσεις ο αποδέκτης είναι πάντοτε απών. Αυτοί δεν είναι ποτέ εκεί, μόνο εσύ και οι φίλοι σου. Με τον τρόπο τους, της έμμεσης προσφώνησης, η αποδιοργανωτική δυναμική του θορύβου δεν μπορεί να λειτουργήσει. Δεν υπάρχει θεσμοποιημένο έξω όταν ξερνάς μίσος ή επαληθεύεις τους φίλους σου. Δεν μιλάμε εδώ για κυβερνητική. Ούτε μιλάμε, στην πραγματικότητα, για δίκτυα. Μιλάμε για συνειρμικές επιθυμίες. Κι αν μεταναστεύεις στο Facebook από τις προλεταριακές παραμέτρους του MySpace, τότε επιδεικνύεις συμπτώματα παρόρμησης.


Εάν έχεις οποιαδήποτε αμφιβολία γι’ αυτούς τους ισχυρισμούς, πήγαινε να επισκεφτείς μια ιστοσελίδα που εκθειάζει τις αρετές του μίσους απέναντι στα ζώα. Το μπλογκ της Holy Shmoly! καταχωρεί μια εγγραφή για τους ‘8 λόγους να μισείς τις γάτες’. Με 355 σχόλια, έχει ασφαλώς την πρώτη θέση στη λίστα. Ο ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΠΟΥ ΜΙΣΕΙ ΤΙΣ ΓΑΤΕΣ: ‘ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΑΤΑ!!! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΟΛΕΣ!!! ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ’. Κάποιος: ‘οι γάτες έχουν ημερομηνία λήξης, ακριβώς όπως οι τροφές’. Ο Τιμ: ‘Μισώ τις γαμημένες γάτες. Το μόνο που έχει πλάκα με τις γάτες είναι να τις ξεσκίσεις με μια καραμπίνα Νο 22. Όλες οι γαμημένες πρέπει να πεθάνουν. Ανεξάρτητα μικρά καθάρματα, γαμήστε τις όλες’. Η Τζάκι (έξυπνη Σκωτσέζα): Υ.Γ. Τρώμε γάτες στη Σκωτία’. Ο Ματ: ‘Πώς μπορείς να κάνεις μια γάτα να γαβγίσει; Βούτηξε την σε γκάζι κι άναψε ένα σπίρτο’.[5]


Ηλεκτρονικά, κανείς δεν ξέρει ότι το πρόσωπο που μισείς είναι στην πραγματικότητα ένας σκύλος. [6]


Εδώ είναι που εμφανίζονται οι χαρτογραφήσεις των ακτιβιστών για τον έλεγχο των μέσων επικοινωνίας. Οι τεχνογραφίες της βάσης δεδομένων του ‘They Rule’ και οι χάρτες του Bureau d’Etudes του στρατιωτικο-βιομηχανικού πλέγματος συνδυάζουν την πολιτική οικονομία με αισθητική ντιζάιν. Στην καλύτερη περίπτωση, παρουσιάζουν ένα πρόγραμμα συνεργατικής έρευνας που τέμνει ένα συγκεκριμένο κομμάτι χρόνου. Όπως οι παραγωγές του web 1.0, δεν πρόκειται για πολιτιστικές τεχνολογίες πραγματικού χρόνου. Και οι δυο μάς ενημερώνουν για τη σχέση μεταξύ θεσμικών και ατομικών συμφερόντων. Αποκαλύπτονται συνδυασμένα πλεονεκτήματα. Είναι όμως δύσκολο να μη γοητευθείς από την αισθητική της παρουσίασης και στα δυο αυτά έργα. Μέρος της επιτυχίας τους απορρέει από έναν παράγοντα αναγνώρισης. Το They Rule επιβεβαιώνει την αίσθησή μας για το πώς φαίνονται τα δίκτυα αλλά όχι για το πώς μπορούν να αλλάξουν. Και παρά την εκπληκτική έρευνά του, οι χαρτογραφίες του Bureau d’Etudes συγκεντρώνουν τα συστήματα του μετρό του Παρισιού, του Λονδίνου ή του Βερολίνου, αν και με σταλινική αισθητική.


Όπως σε πολλά οπτικά μέσα επικοινωνίας, και στα δυο αυτά παραδείγματα υπάρχει προκατάληψη έναντι του χώρου. Οι σχέσεις χαρτογραφούνται, αλλά οι αλλαγές στη διάρκεια του χρόνου δεν υπάρχουν πουθενά. Η έλευση ανοιχτών και αλληλένδετων βάσεων δεδομένων διορθώνει σ’ ένα βαθμό αυτή την ανισομέρεια. Ένα καλό παράδειγμα είναι η OpenStreetMap, στην οποία μου επέστησε την προσοχή η ακτιβίστρια για το ελεύθερο λογισμικό από τη Λουμπλιάνα, Luka Frelih, και που ενσωματώνει χαρτογραφικές τεχνολογίες με ένα μη-ιδιοκτησιακό σύστημα αξιών. Προτείνει μια συνεργατική πλατφόρμα για τους χρήστες, για να δημιουργήσουν μια ανοιχτή εκδοχή καθημερινού προσανατολισμού. Χρησιμοποιώντας χειροπιαστά δεδομένα GPS ως σύστημα ενημέρωσης αφηρημένου χώρου σε πραγματικό χρόνο, η openstreetmap παρουσιάζει το όνειρο κοινωνικο-τεχνολογικής ισορροπίας του Innis: μια τεχνική επικοινωνίας μη προδιατεθειμένη στο χρόνο ή στο χώρο, αλλά και στους δυο, ταυτόχρονα. Στο χρόνο, διαμέσου του χώρου.


Μολονότι δεν είναι πολύ ελκυστική οπτικά, η openstreetmap αποτελεί ένα σπουδαίο παράδειγμα τεχνο-κοινωνικότητας, όχι τόσο σε ό, τι αφορά στα αποτελέσματα-τη δημιουργία χαρτών- αλλά κυρίως ως προϋπόθεση δυνατότητας. Πρώτο και κύριο, η openstreetmap επικαλείται τη δυνητικότητα της επικοινωνίας ως τρόπο συνεργατικής δομής. Παρά τη χαρά και τη ναρκισσιστική ευχαρίστηση που φέρνουν τεχνολογίες κοινωνικής δικτύωσης όπως το MySpace, δεν παύουν να είναι πρώτα απ’ όλα τεχνολογίες μοναξιάς. Για να μην παρεξηγηθώ: δεν μου αρέσει πολύ να μπλέκομαι με τις μάζες. Παρά τις ολέθριες διαστάσεις της εξατομικευμένης κοινωνικότητας, λίγοι είναι αυτοί που δεν νιώθουν μεγάλη ανακούφιση όταν φεύγουν απ’ το γραφείο.


Αυτό που εννοώ, λοιπόν, είναι ότι η συνεργατική δομή είναι αναγκαστικά μια αβέβαιη, απρόβλεπτη προσπάθεια. Ανθίσταται στην εύκολη διατύπωση. Οι έννοιες σχετίζονται με το πλαίσιο. Ο πειραματισμός είναι κλειδί, και η εμπειρία είναι καίρια. Εκείνοι που επιμένουν για προκαθορισμένα αποτελέσματα και λίστες μεταφερόμενων απλώς θα απογοητευτούν. Αλλά τέτοιοι παράγοντες διοικητικής αγωνίας είναι βασικοί για την συνεργατική δομή της δημιουργικότητας. Δες αυτούς τους διαδικαστικούς τύπους ως δημιουργούς διαμάχης που θέλουν να ελέγχουν τα σύνορα της λογικής και την πράξη της δράσης. Μη σε απασχολεί η καταγραφή της άρνησης. Η αρνητική παρόρμηση θα αρπάξει την έρευνά σου και θα την προωθήσει σε μια κατεύθυνση ή σε πολλές.


Τι κάνουμε όμως με όλα αυτά; Μην απαντήσεις σ’ αυτό το Επείγον! Email. Πες στο αφεντικό να πάει μια βόλτα και στρέψου στον φιλαράκο σου. Ίσως τότε αποκτήσεις τον εχθρό σου. Η υπερβολή είναι εύκολη. Η ‘συγκεκριμένη έρευνα’ για τη δημιουργία μιας ‘στρατηγικής για το μέλλον’ (Μάριο Τρόντι) δεν είναι. Οι τεχνο-πολιτισμοί είναι ευαίσθητοι, αυτό είναι βέβαιο. Η ζωή, ακόμη περισσότερο. Κάτι πρέπει να πούμε και για τη θρησκεία. Θεωρείται ο πιο πετυχημένος θεσμός στην ιστορία. Αλλά, στην πραγματικότητα, οι πραγματικοί πιστοί βρίσκονται, κυριολεκτικά, εκτός. Η εποχή μας απαιτεί ουσιαστική αναπροσαρμογή. Αυτό τουλάχιστον είναι σαφές. Πού να στραφείς λοιπόν; Αυτό, ομολογώ, είναι μια ερώτηση σε σένα.



 

* Αυτή η εργασία παρουσιάστηκε στο συνέδριο New Cultural Networks:You Google My Second Space, Theater van’t Woord, Openbare Bibliotheek Amsterdam, Stifo@Sandberg Institute of Design, Amsterdam, 2 Νοεμβρίου 2007, http://www.all-media.info/page.php?id=99. Ευχαριστώ τον Mieke Gerritzen για την πρόσκληση και τον Julian Kücklich για τα σχόλιά του.

[1] Βλ. Steffen Böhm, ‘Re: [My-ci] Correction – Berlin Tops Germany for “Creative Class”’, mycreativity mailing list, 18 Οκτωβρίου 2007, http://www.networkcultures.org/mycreativity/. Βλ. ακόμα Matteo Pasquinelli, ‘Re: [My-ci] Berlin Tops Germany for “Creative Class”’, mycreativity mailing list, 15 Οκτωβρίου, 2007, http://idash.org/mailman/listinfo/my-ci.

 

[2] ‘Economic Prospects Report: Berlin Tops Germany for “Creative Class”’, Spiegel International, 10 Οκτωβρίου, 2007, http://www.spiegel.de/international/business/0,1518,510609,00.html.

 

[3] Martha Nussbaum, ‘Q&A: Interview by Rosanna Greenstreet’, The Guardian, 27 Οκτωβρίου, 2007, http://www.guardian.co.uk/weekend/story/0,,2198680,00.html.

 

[4] http://www.resist.com/

 

[5] http://ocaoimh.ie/2005/03/15/8-reasons-to-hate-cats/

 

[6] Για εκείνους από εσάς που πραγματικά μισούν το Facebook, μπορείτε να δοκιμάσετε το Arsebook – ‘μια αντι-κοινωνική υπηρεσία που σε συνδέει με τους ανθρώπους ΠΟΥ ΜΙΣΕΙΣ’, http://www.arsebook.org/. Ευχαριστώ τον Els Silvrants για το link.



Αφιέρωμα: read also, web 2.0
Ετικέτες: , , ,

|
0 σχόλια »

σχολίασε