Noel Hatch – Διεκδικώντας την ιστορία από τον σαρκοζισμό: Ελέγχοντας τις ζωές μας διαμορφώνοντας τις μαζί |
 |
Μέσα από μια συζήτηση της στρατηγικής του Σαρκοζί για την κατάκτηση πολιτιστικής ηγεμονίας, ο Noel Hatch προσπαθεί να σκιαγραφήσει τις μορφές που θα μπορούσε να πάρει μια συντεταγμένη αντίδραση από τα Ευρωπαϊκά σοσιαδημοκρατικά κομμάτα. |
Μια αφήγηση ρήξης για αντεπαναστατική ηγεμονία
Μια αφήγηση για την επόμενη γενιά: Να ελέγξουμε τις ζωές μας διαμορφώνοντας τις μαζί
1. δίνοντας τη δυνατότητα στον καθένα να διαμορφώσει ένα μανιφέστο για την καλή κοινωνία έτσι ώστε να συνδεθούμε καλύτερα με το κοινό και να κάνουμε την εκστρατεία μας στην πολιτική και κοινωνική αρένα-να βασιστούμε σε παραδείγματα όπως το ‘Πρόγραμμα Ανανέωσης’ του Compass, τη ‘συμμετοχική εκστρατεία’ του Desirs d’ Avenir ή την ‘ανοιχτή δημοκρατία’ του ΠΑΣΟΚ.
2. προσεγγίζοντας εκείνους που μοιράζονται τις αξίες μας αλλά όχι το κόμμα μας μέσα στον προοδευτικό συνασπισμό- να διδαχτούμε από συνασπισμούς όπως οι London Citizens και να δράσουμε ως κοινοτικός άξονας αλλά να τους καλέσουμε επίσης να ολοκληρώσουν ένα τακτικό ‘εξωτερικό …
3. μεταβιβάζοντας εξουσία στα μέλη έτσι ώστε οι καθημερινές εμπειρίες τους και διασυνδέσεις στις κοινότητες να μπορούν να ενημερώσουν το κόμμα και τις πολιτικές μας- να δημιουργήσουμε αμφίδρομα κανάλια επικοινωνίας για τους ανθρώπους που οι πολιτικές μας αποσκοπούν να βοηθήσουν, όπως η ‘καλύτερη τοπική πρακτική’ του βελγικού PS ή η ‘μεταβιβασμένη κομματική δημοκρατία’ του σουηδικού SAP.
4. παρέχοντας μια ευέλικτη και υπεύθυνη προσέγγιση στην ανανέωση απ’ όλες τις δομές του κόμματος- όπου ο καθένας αναλαμβάνει το καθήκον να αναγνωρίσει τον ‘οδικό χάρτη για την ανανέωση’ από την ηγεσία των πολιτικών κομμάτων μας (όπως μια χάρτα εμπιστοσύνης) μέχρι τα μέλη και τους οπαδούς και τι υποστήριξη χρειάζονται για την εφαρμογή του.
5. εμπλέκοντας τους ανθρώπους με τρόπο που συμφιλιώνει τις εντάσεις μεταξύ του ενδιαφέροντος τους για κοινωνικά θέματα και την έλλειψη εμπιστοσύνης στις κομματικές πολιτικές και κάνοντάς τους να βιώσουν καλύτερα τη δημοκρατία- οι άνθρωποι θέλουν την ευκαιρία να συμμετέχουν όταν θέλουν και να μη συμμετέχουν όταν δεν θέλουν- όπως η ‘χαρτογράφηση ιδεών’ του ισπανικού PSOE.
Αφιέρωμα: πρόσφατα άρθρα, σαρκοζισμός
Ετικέτες: Noel Hatch , ακτιβισμός , Γαλλία , Μεγάλη Βρετανία , σοσιαλισμός , συμμετοχική δημοκρατία
November 16th, 2007 at 18:29
Αρκετά ενδιαφέρουσα τοποθέτηση η οποία, όπως και πολλές άλλες, αναδεικνύει την ανάγκη για μια ανοικτή και συμμετοχική δημοκρατία. Το μέσο όμως επίτευξης των “πρέπει” αποτελεί το αγκάθι. Πως θα συνδυαστεί ο ιδεαλισμός με τον πραγματισμό χωρίς ο ένας να “μολύνει” τον άλλο? Πολύ λεπτά και δυσδιάκριτα τα όρια που δεν πρέπει να παραβιασθούν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να προσπαθήσουμε.
November 18th, 2007 at 18:19
Η τοποθέτηση αυτή είναι “ρεφορμιστική όπως θα έλεγαν καα οι σύντροφοι της παραδοσιακής αριστεράς. Και έχει και κινδύνους για την δημοκρατία όπως τουλάχιστον την ξέρουμε. Πρώτον ξεκινά από την κριτική του σαρκοζύ. Στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοιο φαινόμενο. Δεν βρισκόμαστε στην ίδια (ούτε καν σε όμοια) ιστορική στιγμή (sic) με την Γαλλία. Ο δε Σαρκοζύ ούτε κατά διάνοια δεν συγκρίνεται με τον “ανύπαρκτο” Καραμανλή.
Επίσης σε μια κοινωνία που χάνοντας την βιομηχανική επανάσταση “τσιτώνεται” και δεν μπορεί να μπει στην κοινωνία της γνώσης παραδείγματα σε σχέση με ένα ξένο καταναλωτικό πρότυπο (που έχει ομοιότητες;) δεν είναι και ότι καλύτερο. Παίρνοντας δε παράδειγμα και από το παραπάνω σχόλιο φαίνεται καθαρά η ιδεολογική και εννοιολογική μας σύγχιση σήμερα. Το φιλοσοφικό ιδεολογικό δίπολο παραμένει ακόμα και σήμερα ο ιδεαλισμός εναντίον του υλισμού. Και δεν μπορώ να καταλάβω για ποιό λόγο όλοι απαιτούμε την εύρεση νεολογισμών για την αντιμετώπιση των ζητημάτων που θέτει ακόμα και σήμερα το μαρξιστικό πλαίσιο ανάλυσης. Ο μαρξισμός έχει χάσει; Η έχασε η αδυναμία των πολιτικών ρευμάτων να τον υπηρετήσουν;
Ιδεαλισμός και σοσιαλδημοκρατία θα ήταν ένα ωραίο θέμα ανάλυσης. Αυτό όμως που γίνεται κατανοητό δεν είναι η αγωνία πια για μια καλύτερη κοινωνία. Αλλά η αγωνία για εξουσία μιας ομάδας έναντι μιας άλλης ομάδας. θα ήταν λυτρωτικό και για την ίδια αν η σοσιαλδημοκρατία πέρναγε πάλι μια περίοδο “παρανομίας”. Σήμερα αυτό το κάνουν άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Αναλύσεις όπως οι πιο πάνω έχουν μια αντίφαση : Παραδεχόμενοι την οριστική ήττα της ιδεολογικής αριστεράς, επιζητούν αυτή η ίδια αριστερά να εκφράζεται πλειοψηφικά στις εκλογές!!! Πως μπορεί να γίνει αυτό; Να κερδίσεις παραδεχόμενος την ήττα σου;
Για αυτό και καταλήγουμε σε ένα μάταιο αλληλοσυγκρουόμενο “προοδευτικό¨καπιταλισμό με την καταναλωτική ελευθερία στο κέντρο του. Για αυτό και χάνουμε το όλον της φιλοσοφικής και ιδεολογικής θεώρησης και παλεύουμε την περίπτωση και την επίλυση των επιμέρους. Για αυτό και συνδιαμορφώνουμε το αδιέξοδο συμβάλλοντας στην επικράτηση του μάρκετινγκ έναντι της πολιτικής.