ετικέτες


blogging claudia aradau creative commons facebook geert lovink michel bauwens olpc p2p trafficking Venanzio Arquilla web2.0 wikileaks wikipedia Γαλλία ΕΕ ΕΚΦ ΗΠΑ Λατινική Αμερική Μεγάλη Βρετανία ΟΗΕ ΠΚΦ Τουρκία ακτιβισμός ανθρωπισμός ανθρωπολογία ανθρώπινα δικαιώματα ανοικτές υποδομές ανοικτή πρόσβαση αραβικές εξεγέρσεις αριστερά αρχιτεκτονική ασφάλεια βασίλης κωστάκης βιοτεχνολογία δημιουργικότητα δημοκρατία δημόσια αγαθά δημόσιοι χώροι διανεμημένη-ενέργεια διαφάνεια εθνικισμός εκπαίδευση ελεύθερα δεδομένα ελεύθερο λογισμικό ελλάδα ενέργεια επισφάλεια εργασία ηθική θεωρία δικτύων θρησκεία θυματοποίηση ιταλία καθημερινή ζωή καινοτομία καπιταλισμός κλιματική αλλαγή κοινά αγαθά κοινωνία πολιτών κοινωνική δικαιοσύνη κοσμοπολιτισμός κρίση αντιπροσώπευσης λαϊκισμός λογισμικό λογοδοσία μετανάστες μετανθρωπισμός μη-γραμμικότητα μη πολίτες μουσική νέα μέσα νέλλη καμπούρη νεοφιλελευθερισμός ντιζάιν οικολογία οικονομικές στατιστικές οικονομική κρίση παγκοσμιότητα πειρατεία πνευματικά δικαιώματα πολιτισμικές διαφορές πρόνοια πόλεις σεξουαλική εργασία σοσιαλδημοκρατία σοσιαλισμός συλλογική νοημοσύνη συμμετοχική δημοκρατία συμμετοχική κουλτούρα συνεργατική γνώση σύνορα τέχνη ταχύτητα υπηκοότητα φιλελευθερισμός φύλο χαρτογράφηση χρέος χώρος ψηφιακά δικαιώματα

Re-public στο

Κώστας Θ. Δαβαράκης – Σύγχρονη ή ασύγχρονη διαφάνεια; Ένα κριτήριο δημοκρατίας ή ένα εργαλείο μέσα σε εχθρικό περιβάλλον;


Dali clock

Διάβασα πρόσφατα στη New York Times ότι το F.B.I. επιδιώκει όλες οι εταιρίες διακίνησης περιεχομένου στο διαδίκτυο να επιτρέψουν την κατά περίπτωση παρακολούθηση (wiretaps). Για την ακρίβεια ο διευθυντής τού F.B.I. Robert S. Mueller III ταξίδευσε τον Νοέμβριο τού 2010 στην Silicon Valley για να συναντήσει πολλούς υψηλόβαθμους εμπειρογνώμονες τεχνολόγους σχετικούς με το wiretapping.[1] Είναι φανερό ότι οι συζητήσεις αυτές μεταξύ F.B.I. και senior managers οργανισμών όπως η Google και το Facebook, παρόλο πού ανακοινώθηκαν ανοικτά, αναδύουν σαφείς ενδείξεις συσκότισης των πραγματικών λόγων πού επιτελούνται. Η διαδικασία δηλαδή μπορεί επιφανειακά να έχει την διαφάνεια της δημοσιότητας αλλά δεν πείθει σχετικά με τα πραγματικά κίνητρα. Και αυτό διότι οι συζητήσεις τους δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη την δημόσια κουβέντα για το wiretapping ούτε πηγάζουν ή εδράζονται σε κάποιες δικαιολογημένες ανησυχίες της πλειοψηφίας των εμπλεκομένων (stakeholders). Είναι ευκόλως εννοούμενο και από τον αρθρογράφο της New York Times ότι ο κος Mueller επιθυμεί να επεκτείνει τις αρμοδιότητες του F.B.I. ειδικότερα δε να διευρύνει την νομοθεσία του 1994. Η νομοθεσία αυτή απαιτεί από τούς παρόχους τηλεφωνικών και ευρυζωνικών υπηρεσιών (όπως οι Verizon και Comcast) να διασφαλίζουν άμεσα την συμμόρφωση στις κατά περίπτωση δικαστικές αποφάσεις παρέμβασης/ παρακολούθησης (wiretapping). Διαφαίνεται ότι το F.B.I. επιδιώκει μία επέκταση πού να αφορά τα κοινωνικά δίκτυα, τις υπηρεσίες, και το περιεχόμενο πού διακινείται. Οι αρχές πού ασχολούνται με την δημόσια ασφάλεια ζητούν έναν νόμο πού να καλύπτει τις εταιρίες τού διαδικτύου. Φαίνεται ότι η σκέψη τους είναι να ενεργοποιήσουν ειδικά μέτρα ενίσχυσης της ενημέρωσης των αρχών ασφαλείας, ειδικά τώρα πού αυξάνονται εκθετικά αυτής της μορφής οι ανθρώπινες επικοινωνίες. Από την άλλη μεριά εγείρονται ζητήματα προσωπικών δεδομένων αλλά και ευρύτερων ανησυχιών, όπως αυτές πού έθεσαν από το υπουργείο εμπορίου και εσωτερικών των Η.Π.Α. σχετικά με την παρεμπόδιση της καινοτομίας και της δημιουργίας. Είναι επίσης σημαντικό να αναφερθούμε και στην δυνατότητα εκμετάλλευσης των νέων μέσων και αυτής της πρακτικής ασύλου πού ενσωματώνουν καταπιεστικά καθεστώτα (π.χ. ότι συμβαίνει τώρα στις Αραβικές χώρες Αίγυπτο, Λιβύη κλπ ) για την καταγραφή και αναγνώριση πολιτικών αντιπάλων.


Τα πράγματα ως συνήθως δεν είναι απλά, υπάρχει μία πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ της έγκαιρης ενημέρωσης των αρχών προστασίας και των πολιτών από την μία και της έγκυρης συνεπούς και μη υποβολιμαίας διαχείρισης της διαδικασίας από την άλλη. Η προστασία τού δημοσίου συμφέροντος είναι τελικά μία καθαρά πολιτική πράξη με πολλές παραμέτρους.[2] Εκτός όμως από παραμέτρους έχει και πολλούς αγνώστους και διατηρεί έτσι την έννοια της συνάρτησης, δηλαδή για συγκεκριμένες τιμές των αγνώστων έχουμε μοναδιαία (εντελώς διαφορετική) κατάσταση πραγματικότητας. Με άλλα λόγια δεν μας επιτρέπεται να πούμε ότι το ίδιο αποτέλεσμα θα είχαμε εάν η πολιτική μας απόφαση (το μοντέλο πολιτικής πού επιλέγουμε) θα χρησιμοποιούσε δέκα κιλά περιοριστικών μέτρων αντί είκοσι. Η διαφορά των δέκα κιλών από τα είκοσι μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού.


Στην περίπτωση της διαφάνειας στην πολιτική πρέπει να επισημάνουμε ότι κυκλοφορούν πολλοί απλοϊκοί αφορισμοί, πολλές προκατειλημμένες απόψεις με έκδηλη την κίνητρο- ποίηση ορμέμφυτων με αποτέλεσμα να εμφανίζονται ατέρμονες φιλοσοφικής μορφής και χαρακτήρα πλατφόρμες. Στην τεχνοκρατική πλευρά της Ευρώπης, για παράδειγμα, από τον Μάρτιο τού 2010 μέσα από την “Europe 2020 Strategy – A strategy for smart, sustainable and inclusive growth – COM(2010) 2020″ τίθεται ένα όραμα για την επίτευξη υψηλών επιπέδων απασχόλησης, χαμηλών εκπομπών ρύπων, υψηλής ανταγωνιστικότητας, παραγωγικότητας και …κοινωνικής συνοχής. [3] Βέβαια η Ευρωπαϊκή προσέγγιση είναι καινοτόμα αφού τα προωθεί όλα μαζί ώστε να συνεπικουρούνται και να αλληλοϋποστηρίζονται, είναι όμως … εύκολο; Δεν νομίζω….αλλά ελπίζω. Αυτός ο πόλεμος μεταξύ ανάπτυξης και απασχόλησης επηρεάζει την κοινωνική συνοχή, διασαλεύει την ασφάλεια των πολιτών, των επιχειρήσεων, τού επιχειρείν αλλά και την γενικότερη δημόσια ζωή επιφέροντας κατακερματισμούς και ομαδοποιήσεις στην κοινωνία. Οι τελευταίες μπορεί να αναβιώνουν διαχωρισμούς από το παρελθών, δηλαδή ταξικούς φυλετικούς εθνικούς οικονομικούς και λοιπούς προαιώνιους (π.χ. Θρησκευτικούς). Αυτό είναι άλλωστε περισσότερο φανερό αφότου αυτός ο πόλεμος οδήγησε σε ξέφρενη πορεία τα οικονομικά μεγέθη και στην ‘αποκανονοποίηση’ της αγοράς στην Αμερική. Το τελευταίο πρακτικά ήταν η βαθύτερη αιτία της Παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και υπήρξε η αφορμή για την δική μας εγχώρια Ελληνική κρίση. Στην πλατφόρμα Europe 2020 ένα από τα επτά μεγάλα σχέδια/ πρωτοβουλίες αφορούν την Ψηφιακή Ημερήσια Διάταξη για την Ευρώπη (Digital Agenda for Europe) πού επιδιώκει να ορίσει τι χρειάζεται η Ευρώπη από την Τεχνολογία των Τηλεπικοινωνιών και της Πληροφορίας και πoιo ρόλο πρέπει να παίξει αυτός ο τομέας. Ειδικά για την διαφάνεια υπάρχει ένα σύνολο δράσεων για το άνοιγμα της πρόσβασης στο περιεχόμενο, για την ασφάλεια και την εμπιστοσύνη στην τεχνολογία και το περιεχόμενο κ.λ.π. Η τεχνοκρατική προσέγγιση διασφαλίζει την ουσιαστική ενασχόληση με το επιδιωκόμενο και την αντικειμενική επιλογή βέλτιστων λύσεων και πρακτικών, επιστημονικά άρτιων και τεχνολογικά επιτεύξιμων. Διασφαλίζει όμως στην πράξη και την προστασία της ιδιωτικής ζωής, την προστασία των δεδομένων και την ασφάλεια στη καθημερινή ζωή; Αυτό μένει να αποδειχθεί. Πως έννοιες τόσο απέναντι, όπως η ελεύθερη πρόσβαση στο περιεχόμενο και η ιδιωτικότητα μπορούν να συνυπάρξουν; Πρακτικά δηλαδή μπορούμε να ρωτήσουμε με τι τρόπο θα λειτουργεί το F.B.I ή τα αντίστοιχα Ευρωπαϊκά δίκτυα ώστε να είναι και αποδοτικά αλλά και δημοκρατικά;


Η πολιτική έχει στα χέρια της την δυνατότητα και την διακριτική ευχέρεια του χρονοπρογραμματισμού των δράσεων διαφάνειας και την μετάπτωση από την σύγχρονη διάχυση της διαφάνειας στην ασύγχρονη. Με άλλα λόγια μπορούν να λειτουργήσουν μηχανισμοί που να διασφαλίζουν την καταγραφή των επιλογών και των πράξεων υλοποίησης πολιτικών και την διάχυση της πληροφορίας σε ‘near real time’. Οι λειτουργίες ‘hard real time’ αποδεικνύονται πολλές φορές ασύμφορες και ατελέσφορες. Η ασύγχρονη διάχυση της πληροφορίας δεν είναι απαραίτητο ότι θα εμποδίζει τις Δημοκρατικές λειτουργίες, όμως η διαστρέβλωση η απόκρυψη και η παραπλάνηση είναι αντιδημοκρατικές πρακτικές. Πόσο επικίνδυνο είναι να συζητάμε για ασύγχρονη διάχυση της διαφάνειας; Πολύ! και ακόμα περισσότερο εάν είμαστε μέσα σε ένα περιβάλλον εχθρικό (adversarial),[4] δηλαδή με παγιωμένους στόχους επιδιώξεις και μακροχρόνιες πολιτικές. Όταν όμως ανατίθεται η διαχείριση σε Δημοκρατικά εκλεγμένο επιτελείο, τότε η επικινδυνότητα εξαρτάται από το επιτελείο το οποίο προφανώς πρέπει να υποθέσουμε ότι εξ ορισμού δεν εμπεριέχει χαρακτηριστικά ‘εχθρότητας’ (adversity). Για παράδειγμα πόσο επικίνδυνο είναι να μιλάμε για συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων φυσικών πόρων σε αμφισβητούμενες από τούς εμπλεκόμενους ζώνες και μάλιστα να λειτουργούμε με σύγχρονη διάχυση της διαφάνειας ανακοινώνοντας λεπτομέρειες σε ‘hard real time’? Είναι ρητορικό το ερώτημα αφού ακόμα και γονιδιακά ερμηνεύεται πως αυτό πού στην γλώσσα της οικονομίας λέγεται «αισιοδοξία» ή «κλίμα» πηγάζει από την ανθρώπινη συμπεριφορά και τον τρόπο πού ‘εμβαπτιζώμενη’ σε συγκεκριμένο «κλίμα» αποδίδει ή δεν αποδίδει (η συμπεριφορά) αποτελέσματα.[5] Άραγε η δημιουργία «κλίματος» στην εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στις επιλογές διάχυσης της πληροφορίας;


Σκεφθείτε την άσκηση διοίκησης σε διαφορετικούς χώρους και τομείς, μικρές επιχειρήσεις, πολυεθνικές, δημόσιοι οργανισμοί, διεθνείς οργανισμοί αλλά ακόμα και οικιακή οικονομία. Το κυρίαρχο στοιχείο που υφέρπει παντού είναι η απρόβλεπτη συμπεριφορά του ανθρώπινου παράγοντα. Είναι γεγονός ότι ο ανθρώπινος παράγοντας διέπεται από φυσιολογικά ή τεχνητά, βιολογικά, οικονομικά, γνωστικά, ψυχολογικά και άλλα ετερογενώς περιγραφόμενα δεδομένα. Έτσι όταν ένας προϊστάμενος, διευθυντής, υπουργός, πρόεδρος ή άλλος αποφασίσει να εφαρμόσει μια πολιτική της αρμοδιότητάς του, υποθέτει ότι ισχύουν δεδομένες αρχικές συνθήκες. Όμως μετά από την διάχυση της πληροφορίας ισχύουν οι ίδιες άραγε αρχικές συνθήκες στις οποίες υπολόγιζε;


Το παράδειγμα της Ιαπωνίας με την ραδιενέργεια στην Fukushima είναι χαρακτηριστικό. Πόσο αποδοτική είναι η άμεση πληροφόρηση ότι η ανιχνευθείσα ποσότητα ραδιενέργειας στο νερό που βγαίνει από τον «πάσχοντα» αντιδραστήρα είναι δέκα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από το συνηθισμένο (στοιχείο που μετά διαψεύσθηκε); Δεν δημιούργησε «κλίμα»; Στην Ελλάδα (και αλλού) αυτό δεν θα αρκούσε για να αδειάσουν τα SuperMarket και να δημιουργηθούν ποικίλες κρίσεις; Πόσο χρήσιμο είναι αυτό που λέγεται «εν θερμώ» σε μείζονα κλίμακα, με κίνδυνο εκμετάλλευσης από μεθοδευμένες μειοψηφίες, βλέπε οικονομικούς- πολιτικούς αντιπάλους, διεθνείς κερδοσκόπους κ.α.; Έναντι της αλήθειας, πού ανιχνεύεται πλήρως και με ψυχραιμία και εξ’ αιτίας της ενεργοποιούνται ψύχραιμες αντιδράσεις και ενεργοποιούνται αντίστοιχες πολιτικές διαδικασίες, δεν μπορεί να θεωρείται Δημοκρατικότερη ή αποδοτικότερη η σύγχρονη διάχυση (άλογη άμεση Διαφάνεια) πού μπορεί να καθιστά επιλεχθείσες πολιτικές διαδικασίες ανέφικτες (ή στην καλύτερη περίπτωση πού θα μειώνει τις εναλλακτικές επιλογές) και ατελέσφορες.


Με άλλα λόγια η πληροφορία και η στιγμή δημοσίευσης δεν είναι όλη η αλήθεια, αφού η κίνηση αυτή δημιουργεί παρενέργειες που επιδρούν στην αλήθεια. Έτσι μπορεί να υποθέσει κανείς ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η ασύγχρονη διαφάνεια είναι όχι απλά αποτελεσματικότερη ή ο πλέον συντεταγμένος τρόπος διάχυσης της αλήθειας, είναι στην ουσία ο μόνος τρόπος διάχυσης που προετοιμάζει και διασφαλίζει την Δημοκρατική πλήρη και αδιάβλητη πληροφόρηση σε μείζονα κλίμακα. Μπορούμε να καταθέσουμε λοιπόν ότι η ασύγχρονη Διαφάνεια δεν πάσχει από Δημοκρατικότητα όταν καιροσκοπώντας πολεμείται η κερδοσκοπία.


Όταν καταλάβουμε ότι η εχθρότητα δεν είναι παρά μια ανθρώπινη κατάσταση, τότε θα αξιολογήσουμε πόσο ασύμφορη και ατελέσφορη πρακτική μπορεί να αποβεί η «αθώα» σύγχρονη διάχυση ή άμεση Διαφάνεια. «Αθώος» στην πολιτική συχνά σημαίνει ο έχων κρυφή ατζέντα και άρα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι εντέλει η σύγχρονη διάχυση μπορεί να υπονοεί και αντιδημοκρατικές πρακτικές!


Για να κλείσουμε με την χρήση επιστημονικών εργαλείων η έννοια της διαφάνειας είναι εκ των πραγμάτων ένα ερώτημα πού τίθεται στα μοντέλα πολιτικής πού χρησιμοποιούνται κατά την υποστήριξη αποφάσεων.[6] Βέβαια ο μέσος πολίτης δεν γνωρίζει άλλες μεθόδους για να κρίνει τις πολιτικές εκτός από σχολιασμούς τού συρμού (συντηρητική, προοδευτική, αντιδραστική κλπ). Τι σημαίνει όμως συντηρητική φωνή στο θέμα της διαφάνειας όταν διακυβεύονται αξίες διαχρονικά ζωτικές (προσωπική ασφάλεια, περιουσία, εδαφική ακεραιότητα); Τι συμβαίνει όταν οι ‘προοδευτικές’ φωνές περί διαφάνειας εκφέρονται από μία θέση και φύση συντηρητική (στατική) πού πλέον είναι συνυφασμένη με την μέση καθημερινότητα όλων μας (ιδίως εάν τη συγκρίνουμε με την καθημερινότητα προηγούμενων γενεών);


Με γνώμονα την φθηνή συνδικαλιστική εκφορά εύκολων συνταγών Δημοκρατικότητας και ‘καλής δημόσιας συμπεριφοράς’, εκφορά πού πολλοί αναδεικνύουν ως το γενεσιουργό στοιχείο της κακοδαιμονίας στην Ελληνική κοινωνία – οικονομία, μπορούμε να κατανοήσουμε την αξία και την ανάγκη επανακαθορισμού των πολιτικών ίσως και των ιδεολογιών μέσα σε μία νέα Διάφανη πραγματικότητα.


Όλα αυτά υπογραμμίζουν την δυσκολία τού εγχειρήματος ‘διαχείριση της διαφάνειας’. Δύσκολα θα βρεις νομοταγή πολίτη, πολιτικό και κρατικό λειτουργό πού θα έχει εμπεριστατωμένη άποψη εναντίον της διαφάνειας, αλλά και δύσκολα θα βρεις αντίστοιχα κάποιον πού θα επιχειρηματολογήσει χωρίς στείρα προπαγάνδα υπέρ της Διαφάνειας ως εργαλείο. Τα φληναφήματα περί χάσματος μεταξύ των στόχων και των αποτελεσμάτων των πολιτικών διαφάνειας εύκολα αποκρούονται με παραδείγματα όμως η διαφάνεια ως εργαλείο πολιτικής είναι ένα υπαρκτό γεγονός πού πρέπει η Ελληνική κοινωνία να συμφιλιωθεί μαζί του. Έτσι μόνο θα μπορεί ο πολίτης να γνωρίζει και να κρίνει τις επίσημες απαντήσεις της κεντρικής διοίκησης σε Δημοκρατικά ερωτήματα (π.χ. Γιατί καθυστερεί η υλοποίηση τού ΕΣΠΑ: λόγω επιλογής οικονομικής πολιτικής, λόγω επιβαλλόμενης οικονομικής πολιτικής, λόγω τεχνικών προβλημάτων, ή άλλο;). Απουσία απάντησης σημαίνει απουσία πολιτικής. Περιληπτικά μία πολιτική διαφάνειας μπορεί να διεκδικεί να επιτυγχάνει:

  • μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην υλοποίηση της υπηρετούμενης πολιτικής,
  • καλύτερη αποτίμηση, καταγραφή και συνέπεια στα οφέλη για την κοινωνία τούς πολίτες και τις επιχειρήσεις,
  • αυξημένη συμμετοχή με μεγαλύτερη αλληλεπίδραση πολιτών και κεντρικής διοίκησης,
  • μεγαλύτερη διακριτότητα και αιτιολόγηση της πληροφορίας για την επίπτωση των κοινωνικής και οικονομικής φύσης αποφάσεων,
  • αυξημένη ετοιμότητα και ευελιξία αντίδρασης σε κοινωνικές απαιτήσεις,
  • αυξημένη εμπιστοσύνη των εμπλεκομένων και τού ευρύτερου Κοινού στους όρους διακυβέρνησης, όσον αφορά την Κεντρική Διοίκηση,
  • ενδυνάμωση των ανταγωνιστικών θέσεων της Βιομηχανίας και των Μικρών και Μεσαίων Επιχειρήσεων όσον αφορά την Οικονομία.


Έτσι πρέπει να γίνει αντιληπτό το πλαίσιο και να μην συγχέουμε την αλήθεια με την άμεση είδηση. Αλλιώς η αλήθεια είναι καταδικασμένη να απολογείται με ηθικούς όρους, με αποτέλεσμα να διακινδυνεύει να ακυρωθεί από τον λαϊκισμό.


Η Ελληνική κεντρική διοίκηση πρέπει να έχει δημόσιους στόχους. Σε εμένα, ειλικρινά, δεν ήταν πάντοτε ξεκάθαροι. Ίσως αυτό να συνέβαινε επειδή χρησιμοποιούταν η Διαφάνεια ως εργαλείο. Ίσως πάλι απλά να υπήρχε πολιτική μη Διαφάνειας. Το κακό σενάριο είναι το ομιχλώδες αυτό τοπίο να προέκυπτε τυχαία ή και χαοτικά. Είναι επιτακτική πλέον ανάγκη στην νέα ψηφιακά ενισχυμένη κοινωνία να περάσουμε από την έννοια της άκριτα συγχρονισμένης Διαφάνειας στην έννοια της ασύγχρονης ώστε να ανεξαρτητοποιηθεί από την διάχυση της πληροφορίας, με προκαθορισμένα όμως και μετρήσιμα επιχειρήματα πού θα είναι και αυτά με την σειρά τους Διάφανα. Μόνο έτσι η έννοια αυτή θα περάσει από τον μύθο στην πραγματικότητα και θα αποτελέσει εργαλείο πολιτικής και στην Ελλάδα.


Αναφορές

[1] Savage Charlie (2010), “F.B.I. wants Web firms to allow wiretaps”, The New York Times, December 2010.

[2] Βλ. ÖztÜrk M., Tsoukiàs A. “Bipolar Preference Modelling and Aggregation in Decision Support'”, International Journal of Intelligent Systems, vol. 23, 970-984, 2008; Tsoukiàs A. “From Decision Theory to Decision Aiding Methodology”, European Journal of Operational Research, vol. 187, 138 – 161, 2008; ÖztÜrk M., Tsoukiàs A. “Modeling uncertain positive and negative reasons in decision aiding”, Decision Support Systems, vol. 43, 1512-1526, 2007; Tsoukiàs A., “Aiding to decide: concepts and issues”, στο R. Bisdorff, L. Dias, V. Mousseau, M. Pirlot (eds.), Evaluation and Decision Models: real case studies, Springer-Verlag, Berlin: υπό έκδοση; και Maudet N., Ouerdane W. and Tsoukiàs A., “Argumentation Theory and Decision Aiding”, στο J. Figueira, S. Greco, και M. Ehrgott (eds.), New Trends in Multiple Criteria Decision Analysis, Springer Verlag, Berlin, 177-208, 2010.

[3] Digital Agenda for Europe, “Every European Digital” Neelie Kroes, http://ec.europa.eu/digital-agenda, Brussels 19.5.2010

[4] Βλ. Rios Insua, D., Rios, J., Banks, D. 2009. Adversarial Risk Analysis, Journal American Statistical Association, 104, 841-854 και Rios Insua, D., Ruggeri, F., Wiper, M. 2011. Bayesian Analysis of Stocahstic Processes, Wiley.

[5] Βλ. Stefano Moretti, Vito Fragnelli, Fioravante Patrone, Stefano Bonassi. 2010. “Using coalitional games on biological networks to measure centrality and power of genes”, Bioinformatics, 26 (21): 2721-2730; F. Benamara, S. Kaci, and G. Pigozzi. Individual opinions-based judgement aggregation procedures. στο Proceedings of MDAI 2010 – The 7th International Conference on Modeling Decisions for Artificial Intelligence, LNAI series, 27 – 29 October 2010, Perpignan, France; και G. Boella, C. da Costa Pereira, G. Pigozzi, A. Tettamanzi, και L. van der Torre. “The role of goals in belief selection”. Logic Journal of the IGPL, υπό έκδοση.

[6] Βλ. Boella et al. “The role of goals in belief selection” και Rios et al. Bayesian Analysis of Stocahstic Processes.




Αφιέρωμα: διαφάνεια
Ετικέτες: , , ,

|
0 σχόλια »

σχολίασε