→ Αφιερώματα

όλα τα αφιερώματα

Διάλογοι ←

όλοι οι διάλογοι

→ Δράσεις

όλες οι δράσεις

Re-public στο

Παύλος Χατζόπουλος – 3+1 παρατηρήσεις για το wikileaks

1. Το Wikileaks αποτελεί την σκοτεινή πλευρά της φιλελεύθερης αντίληψης για την διαφάνεια


Το Wikileaks ενσαρκώνει την σκοτεινή πλευρά των εκστρατειών της επικυρωμένης από το κράτος διαφάνειας από το ίδρυμα Sunlight, τον Lawrence Lessig και τόσους άλλους. Οι σκοτεινές και οι επικυρωμένες σταυροφορίες διαφάνειας, εντούτοις, δεν είναι και τόσο ριζοσπαστικά διαφορετικές. Κατά κάποιο τρόπο, αμφότερες, έχουν σαν τελικό στόχο “να κάνουν την κυβέρνηση πιο διαφανή”, αν και οι φιλελεύθεροι σταυροφόροι αναλαμβάνουν αυτό το έργο με την κρατικές ευλογίες και χρηματοδοτήσεις, ενώ το Wikileaks εναντιώνεται στο κράτος. Το Wikileaks εργάζεται ενάντια στη βούληση των κυβερνητικών στελεχών (όχι όλων φυσικά, μιας κι εξαρτάται από τη συνεργασία κάποιων που δρουν σαν βασικοί συνεργοί στις διαρροές), ενώ οι φιλελεύθεροι σταυροφόροι λειτουργούν σε μια σχέση διαχειρίσημης έντασης με κυβερνητικά στελέχη, παραπονούμενοι συνεχώς ότι η κυβέρνηση τηρεί, κάποιες φορές, υποκριτική στάση στην υποστήριξή της διαφάνειας ή ότι δεν είναι προετοιμασμένη να φτάσει την υπόθεση ως το τέλος. Τα εγχειρήματα τύπου Sunlight που χαρτογραφούν που ξοδεύεται το κρατικό χρήμα ή που προσπαθούν να συσχετίσουν τo πώς ψηφίζουν τα μέλη του Αμερικανικού Κονγκρέσου με τις δωρεές που λαμβάνουν και το ποιους εκπροσώπους λόμπυ συναντούν παρασκηνιακά, μπορούν να θεωρηθούν ως συμπληρώματα του Wikileaks. Κατά κάποιον τρόπο, το Wikileaks απλά ενισχύει την επιτάχυνση της μηχανής της διαφάνειας.


2. Το Wikileaks ενσαρκώνει την αποθέωση του πληροφορικού ψηφιακού θεάματος


Οι διαμάχες γύρω από το Wikileaks σηματοδοτούν την εκτόξευση του πληροφορικού ψηφιακού θεάματος στη μαζική κατανάλωση. Το δράμα του Wikileaks φέρνει σε κοινή θέα όλες τις κρυμμένες πλευρές της, κατά τα άλλα, ομαλής λειτουργίας των ψηφιακών δικτύων. Με το Wikileaks, οι εξαιρέσεις αποκτούν αισθητική λειτουργία και γίνονται ο πυρήνας της ψηφιακής κινητικότητας. Οι επιθέσεις κατανεµηµένης άρνησης παροχής υπηρεσιών (DDoS) υπέρ (από τη λεγεώνα των Ανωνύμων) και κατά του Wikileaks (από δεξιούς χάκερς, υποστηριζόμενους ή δρώντας ανεξάρτητα από το Πεντάγωνο). Η άρνηση φιλοξενίας DNS στο Wikileaks. Η διάσπαρτη εξάπλωση εκατοντάδων καθρεπτών (mirrors) της ιστοσελίδας του Wikileaks σ’ όλο τον κόσμο. Οι πρόσφατες δημιουργίες μεταλλάξεων του Wikileaks που έχουν βαπτιστεί ως Brussels- , Balkans-, και βεβαίως πολλά άλλα μελλοντικά -leaks. Οι διαμάχες γύρω από κρυπτογραφήσεις, αποκρυπτογραφήσεις και τo δικαίωμα στην ανωνυμία. Το πληροφορικό ψηφιακό θέαμα αποκτά σάρκα και οστά μέσω της αισθητικοποίησης της κινητικότητας των δικτύων, με το Wikileaks να αποτελεί το βασικό αισθητικό σημαίνον σ’ αυτή τη διαδικασία. Το πληροφορικό ψηφιακό θέαμα που παράγεται από το Wikileaks μοιάζει, επίσης, να περιστρέφεται γύρω από ζητήματα συνδεσιμότητας και τις πιθανότητες αυτή να απαγορευτεί προσωρινά.


Το τηλεοπτικό θέαμα των διαρροών υποτίθεται ότι στοχεύει να αποκαλύψει την ενοχή: να δείξει με το δάχτυλο τα κυβερνητικά στελέχη που έσφαλαν (που καταχράστηκαν την εξουσία, που παρανόμησαν) και να σπρώξει προς την κατεύθυνση της απομάκρυνσής τους από τα δίκτυα της κυβέρνησης. Ως προς αυτό σκεφτείτε το Watergate σαν την παραδειγματική υπόθεση. Το Wikileaks αποκαλύπτει, αντίθετα, με κάπως αυτοαναφορικό τρόπο απλά ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει την πληροφορία, ούτε τα πληροφορικά κανάλια των πληροφοριών της. Στο Cablegate, δεν υπάρχει υπαιτιότητα, ούτε κατηγορούνται στελέχη για κατάχρηση εξουσίας ή παραβίαση του νόμου. Οι διαρροές αποκαλύπτουν ακριβώς αυτό: Ότι οι διαρροές δεν μπορούν να περιοριστούν, το ξεκάθαρο γεγονός ότι το κράτος δεν μπορεί πλέον να ελέγξει τις μεταλλάξεις του πληροφορικού ψηφιακού θεάματος.


3. Το Wikileaks ανοίγει τον νεκρό πηγαίο κώδικα της κυβέρνησης


Από την προοπτική της ηθικής του χακτιβισμού, το Wikileaks είναι ζωτικής σημασίας μιας και ανοίγει τον “πηγαίο κώδικα της κυβέρνησης”. Ακόμη κι αν δεν είμαστε ενάντιοι σ’ αυτό, τι ακριβώς αποκαλύπτει αυτός ο πηγαίος κώδικας; Και τώρα που τον έχουμε, τι μπορούμε να βάλουμε αυτόν τον κώδικα να κάνει; Σχεδόν τίποτα: ο κώδικας είναι νεκρός. Ένας κώδικας που οργανώνει καθημερινές κυβερνητικές δραστηριότητες: συναντήσεις κυβερνητικών στελεχών με άλλα στελέχη, ή με πληροφοριοδότες–κλειδιά, ή με άλλους έμπιστους συνομιλητές, τις αξιολογήσεις όλων αυτών για όποια παγκόσμια κατάσταση αυτοί θεωρούν κρίσιμη, τις προτάσεις τους για δράσεις που είναι κυρίως εκτός θέματος και απραγματοποίητες. Το κράτος βασίζεται σε πορώδη κανάλια επικοινωνίας που είναι εκτός συγχρονισμού με την πραγαμτικότητα, σε άσχετους πληροφοριοδότες-κλειδιά, σε μεγαλομανή στελέχη που απολαμβάνουν γεωπολιτικές φιλοδοξίες σαν να βρίσκονταν ακόμα στον 19ο αιώνα.


Το Cablegate, όπως και τα ημερολόγια του Αφγανιστάν πριν από αυτό, γίνεται απλά μια αυτοαναφορική διαδικασία αποκάλυψης πληροφοριών που είτε έχουμε ήδη υποπτευθεί πως υπάρχουν ή που είναι έτσι κι αλλιώς αντιπαραγωγική ως προς τη πιθανή μελλοντική χρήση τους. Με όρους ψηφιακής πληροφορικής, το cablegate αποκαλύπτει ότι το κράτος έχει χάσει το βασικό ρόλο του στην καινοτομία της ψηφιακής πληροφορικής.


3+1. Έχει μείνει κάτι για να αποκαλυφθεί;


Η διαρροή δεν είναι το ίδιο με την αποκάλυψη. Η διαρροή που πραγματοποιήθηκε από το Wikileaks δεν υπονοεί την αποκάλυψη του δικτύου εξουσίας που θέτει η κυβέρνηση σε κίνηση. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο ότι τα τηλεγραφήματα των πρεσβειών ή τα ημερολόγια του πολέμου δεν έχουν ήδη πλήρως αναλυθεί από τα παραδοσιακά δημοσιογραφικά μέσα με τα οποία συνεργάζεται το Wikileaks ή από άλλους αναλυτές. Αντίθετα, η διαρροή μοιάζει να αιχμαλωτίζει κυβερνητικές πληροφορίες των οποίων η αποκάλυψη δεν σημαίνει κάποια ριζοσπαστική αλλαγή στις σύγχρονες λειτουργίες της εξουσίας. Η αναγωγή σε μύθο αυτών των πληροφοριών έγκειται κυρίως στη λαϊκή σύλληψη πως αυτές υποτίθεται ότι θα έπρεπε να παραμείνουν οπωσδήποτε απόρρητες, αν και αποτελούσαν ήδη στόχο της διακρατικής κατασκοπείας και είχαν ήδη συζητηθεί σε διπλωματικούς κύκλους. Η αδιαφάνεια δεν είναι, με άλλα λόγια, ένα βασικό εμπόδιο για τη δημοκρατική διακυβέρνηση. Η εξουσία (συμπεριλαμβανομένης της κυβερνητικής) μοιάζει να λειτουργεί στο σύγχρονο κόσμο, περισσότερο με το να κάνει την πρόσβαση δυνατή, με το να προπογανδίζει την ανοικτότητα, με το να κάνει τα πράγματα γνωστά, παρά περικλείοντας, αποκρύβοντας, ή εμποδίζοντας την πρόσβαση. Η σύγχρονη διακυβέρνηση λειτουργεί πρωτίστως μέσω διαδικασιών συμπερίληψης παρά αποκλεισμού.


Αντί να επιμένουμε στην αποκάλυψη και την αποποίηση της βίας που μας επιβάλλει ο αποκλεισμός μας από την κυβέρνηση και τις λειτουργίες της, πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με κριτικό τρόπο τη βία που συνεπάγεται από τη συμμετοχή μας στα δίκτυα της κυβέρνησης και τα πληροφοριακά της κανάλια.

Αφιέρωμα: wiki politics
Ετικέτες: cablegate , wikileaks , παύλος χατζόπουλος , ψηφιακά δικαιώματα

0 σχόλια »

σχολίασε

όνομα *

email * (not published)

Website