Ο Ulrich Beck, ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους κοινωνιολόγους της σύγχρονης εποχής, προτείνει την επανεξέταση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε υπερεθνικό επίπεδο, ώστε όλοι όσοι επηρεάζονται από μία συγκεκριμένη πολιτική απόφαση, να έχουν το δικαίωμα συμμετοχής στην παραγωγή της.

Μοιάζει δεδομένο ότι τα ‘νέα’ δικαιώματα είναι κάποιου είδους αφετηρίας, αλλά η σημασία που προσδίδει η πολιτική θεωρία σε αυτήν μπορεί να είναι παραπλανητική, υποστηρίζει η Bonnie Honig. Τα νέα δικαιώματα διαταράσσουν τη χρονολογική σειρά. Μας εμπλέκουν σε πολλαπλά χρονοδιαγράμματα και μας παγιδεύουν στις προστριβές της αλληλεπίδρασής τους.

Η υλοποίηση της αρχής της ανοιχτής πρόσβασης, εξηγεί ο Michael Geist, απαιτεί βραχυπρόθεσμα τη δυνατότητα μιας μεγαλύτερης πρόσβασης του κοινού στη γνώση, με την υιοθέτηση πιο ανοιχτών προσεγγίσεων σε ό, τι αφορά στη δημοσιοποίηση. Μακροπρόθεσμα, το κοινό θα μπορεί να αναμένει ότι αυτή η γνώση θα είναι γρήγορα διαθέσιμη και έτσι θα διευκολύνουμε τη δημιουργία μιας καλύτερα ενημερωμένης κοινωνίας, με βαθύτερη γνώση.

Ο Sir David Madden επιδοκιμάζει την πρωτοβουλία για μια Οικουμενική Διακήρυξη για την Ευημερία των Ζώων (UDAW) με στόχο την επίτευξη της παγκόσμιας αναγνώρισης της ευημερίας των ζώων που έχουν την ικανότητα να αισθάνονται, και την αναγνώριση της ευημερίας των ζώων ως σημαντικό ζήτημα για την παγκόσμια κοινωνικής ανάπτυξης

Τι μπορεί να σημαίνει η διεύρυνση των θεμελιωδών δικαιωμάτων πέρα από τα όρια του είδους μας, ρωτά η Paola Cavalieri. Κυρίως, την αντιμετώπιση των ζώων σαν υποκείμενα νομικών δικαιωμάτων και συνεπώς, την απαγόρευση όλων των πρακτικών εκμετάλλευσης, οι οποίες σήμερα επιτρέπονται από την ισχύουσα θέση τους.

Ο Josef Bordat εγείρει δύο κριτικές παρατηρήσεις σχετικά με τη θεωρία του Peter Singer για τα δικαιώματα των ζώων: την εξομοίωσης των ζώων και των ανθρώπινων πλασμάτων και το διαχωρισμό των ανθρώπινων πλασμάτων ‘σε διάφορετικές κατηγορίες’.

Ο πολιτισμός των δικαιωμάτων διαμορφώνεται συνεχώς με βάση ένα συνδυασμό περασμένων γεγονότων και φόβων, σημερινών συνθηκών, μελλοντικών προοπτικών και ελπίδων, σημειώνει η Χαρά Κούκη. Όταν τα βλέπουμε ως προκατασκευασμένες δομές που μας κληροδοτήθηκαν για να ταξινομούμε γεγονότα και ανθρώπους, τότε τα δικαιώματα γίνονται μια συντηρητική και περιοριστική άποψη.

H αντιδραστική νομοθεσία για το κοπυράιτ και η τεχνολογία για το DRM (Διαχείριση των Ψηφιακών Δικαιωμάτων) επιφέρουν, υποστηρίζει η Εύα Γαρμπή, ισχυρό πλήγμα στις ελευθερίες των ανθρώπων, αποστερώντας τους από φυσικά και συνταγματικά κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα.